آهنربای ساماریوم کبالت SmCo از لحاظ قدرت در میان آهنرباهای دائمی پس از نئودیمیوم در رده دوم قرار دارد (حداکثر BHmax تا 30 MGOe). این آهنربا آلیاژی آنیزوتروپیک مرکب از عناصر ساماریوم (Sm) و کبالت (Co) بوده و در دو حالت SmCo5 و Sm2Co17 موجود می باشد.
ضعف این آهنربا ترد بودن زیاد آن است و به همین دلیل باید در حمل و نگهداری آن دقت زیادی نمود تا از ترک خوردن و شکستگی آن جلوگیری به عمل آید. چنانچه این آهنربا پس از شارژ شدن ماشین کاری شود براده‌های ماشین کاری میل زیادی برای ترکیب با اکسیژن و احتراق دارند، لذا توصیه می شود از ماشین کاری این آهنربا با دستگاه های معمولی خودداری به عمل آید.
آهنربای ساماریوم کبالت به دو گروه کلی تقسیم می شود:
- نوع اول که اولین آلیاژ تولید شده این نوع آهنربا است دارای یک اتم ساماریوم به ازای ۵ اتم کبالت است (Sm1Co5)
- نوع دوم که آلیاژ تقویت شده این نوع آهنربا است دارای دو اتم ساماریوم به ازای 17 اتم کبالت می باشد (Sm2Co17)
Sm1Co5 : حداکثر انرژی تولیدی (BHmax) این گروه بین ۱6 تا ۲۴ مگا گوس اورستد (MGOe) است و معمولاً تا دمای ۲۵۰ درجه سانتی گراد را تحمل می کند.
Sm2Co17 : حداکثر انرژی تولیدی (BHmax) این گروه بین 22 تا 30 مگا گوس اورستد (MGOe) است و معمولاً تا دمای 3۵۰ درجه سانتی گراد را تحمل می کند.
آهنربا های Sm2Co17 به دلیل تولید چگالی انرژی مغناطیسی بیشتر و تحملِ دمای بالاتر، عملکرد بهتر و کاربرد بیشتری در صنعت دارند.
آهنربای ساماریوم کبالت در مقایسه با آهنربای نئودیمیوم، مقاومت بهتری از خود در برابر خوردگی نشان می دهد. در بیشتر کاربردهای این مگنت مشاهده می‌شود که مگنت نیازی به روکش یا آبکاری ندارد، اما شرایطی همچون محیط اسیدی و یا مرطوب و محیط خلأ را نمی توان نادیده گرفت. روکش کاری و یا محافظ فلزی این امکان را می دهد که بتوانیم مگنت را تمیز نگه داریم.
عکس العمل بسیار کم ساماریوم کبالت در برابر عوامل محیطی، باعث شده این نوع مگنت به عنوان یک گزینه ی خوب در موارد پزشکی و فضایی مد نظر قرار گیرد. همچنین این مگنت در مصارف پزشکی توسط روکش پاریلین (نوعی روکش پلیمری) محافظت می شود.